‘Zonder beheergebieden waren er veel minder weidevogels geweest’

Naam: Joop Ludema
Beroep: Gepensioneerd Teammanager Nederlandse Spoorwegen
 
Even voorstellen:
,,Ik ben opgegroeid op een boerderij in Wâlterswâld. Mijn vader was een echte vogelman. Van hem heb ik het ‘aaisykjen’ geleerd. Het was in een tijd dat het maaien met een machine gebeurde die door een paard getrokken werd. Heel anders dan nu. In 1984 ben ik getrouwd en verhuisd naar Burdaard waar ik nog steeds woon. Ik ben hier vanaf het begin betrokken geweest bij de vogelwacht. Eerst als nazorger, daarna als bestuurslid en nazorgcoördinator en later als voorzitter. Toen voorzitter Hans Kroodsma van de Waadrâne mij een paar jaar geleden vroeg om mozaïekregisseur te worden was dat voor mij een logische stap. Voor een gedeelte overlapt dit werk zich met de functie van nazorger, maar dan in een groter gebied.’’

Wat is uw taak als mozaïekregisseur?
,,Met de boeren in het gebied van de Waadrâne bespreek ik wat nodig is om het boerenland op een verantwoorde manier te beheren om zo de weidevogels te beschermen. Ik kijk naar de vogels die broeden en de opgroeiende gruttokuikens. De resultaten registreer ik en samen met de gebiedscoördinator van de Waadrâne kijk ik waar het beheer goed is en waar verbetering mogelijk is. Daarbij houden we rekening met zowel de weidevogels als het bedrijfsbelang. In overleg met de boeren zoeken we naar een oplossing. Dat kan het uitstellen van maaien zijn - totdat de vogels kunnen vliegen - of het creëren van kuikenstroken.’’

Wat is uw belangrijkste drijfveer?
,,Ik doe dit in eerste instantie voor de vogels. Maar het is meteen ook een vrijbrief om in de weilanden te struinen, nu het ‘aaisykjen’ niet meer is toegestaan. Op deze manier kan ik toch dicht bij de vogels komen. In de natuur kom je van alles tegen: kieviten, leeuweriken of velduilen. Het is geweldig om de vogels en de nesten van dichtbij te bekijken. Dat is voor mij echt ontspanning.’’

Hoe belangrijk is het werk van de Waadrâne?
,,Heel belangrijk. Zonder de beheergebieden zouden er veel minder weidevogels zijn geweest. De inzet van boeren is groot. Toch is het voor boeren ook weleens frustrerend dat er tegenwoordig zoveel predatoren zijn. Soms doen ze er alles aan om de weidevogels te beschermen en dan worden de kuikens alsnog opgevreten door een vos, een buizerd of een steenmarter. Dit jaar was het aantal grutto’s in ons gebied gelijk gebleven, maar er zijn minder kieviten. Daar maak ik me wel zorgen over.’’